فیبروم‌های (میوم) رحمی که به آن‌ها میوما (Myomas) یا لیومیوما (Leiomyomas) نیز گفته می‌شود می‌توانند در قسمت‌های مختلف رحم اعم از درون دیواره رحم، درون حفره رحمی و همچنین به سمت خارج سطح رحم رشد کنند. در افراد مختلف، اندازه و تعداد فیبروم‌ها (میوم) متفاوت است. تخمین زده شده است که حدود 50-20 درصد از زنان بین سنین 50-30 سال، فیبروم (میوم) دارند. حتی برخی از زنان ممکن است در دهه 20 دچار این تومور شوند. در سن 40 سالگی نیز حدود 70-40 درصد از زنان تومورهای فیبرومی (میوم) دارند. احتمال ابتلا به فیبروم (میوم) در زنانی که دارای اضافه وزن هستند، بیشتر است. فیبروم‌ ها (میوم) به طور معمول با افزایش خطر ابتلا به سرطان رحم ارتباطی ندارند و تقریباً هیچ وقت به سرطان تبدیل نمی‌شوند.
یک خانم ممکن است یک فیبروم (میوم) یا چند تا از هر نوع آن را داشته باشد. سه گونه مختلف از فیبروم‌ها (میوم) وجود دارد که بهترین روش درمان، با توجه به محل قرارگیری آن‌ها تعیین می‌شود.

• فیبروم (میوم) دیواره درونی رحم (Intramural): این گروه از شایع‌ترین نوع فیبروم ها (میوم) هستند که در وسط دیواره رحم قرار می‌گیرند و می‌توانند باعث ایجاد خونریزی شدید، دردهای لگنی، درد کمر و یا ایجاد فشار فراگیر شوند.
• فیبروم های (میوم) زیر مخاطی (Submucous): (میوم)رشد این دسته از فیبروم‌ها (میوم) به گونه‌ای است که باعث ایجاد تورم به سمت داخل رحم می‌شوند. فیبروم‌های (میوم) زیر مخاطی کمترین شیوع را دارند اما مشکل‌سازترین نوع فیبروم‌ها (میوم) هستند. حتی رشد بسیار کم این نوع فیبروم‌ها (میوم) باعث ایجاد خونریزی شدید و دوره‌های طولانی مدت خونریزی ماهانه می‌شود. این دسته از فیبروم‌ها (میوم) را نمی‌توان تنها با انجام تست‌های کلینیکی شناسایی کرد.
• فیبروم های (میوم) لایه زیر سروزی (Subserosal): این دسته از فیبروم‌ها (میوم) به سمت درون و بیرون رحم رشد می‌کنند. آن‌ها به طور معمول اختلالی در خونریزی ماهانه ایجاد نمی‌کنند اما می‌توانند باعث ایجاد درد شدید در ناحیه کمر و لگن و نیز فشار فراگیر شوند.

دو روش جراحی که به طور معمول برای درمان فیبروم‌ها (میوم) بکار گرفته می‌شود شامل هیسترکتومی (در آوردن رحم) و میومکتومی است. هیسترکتومی یک عمل جراحی است که طی آن رحم و دهانه رحم به طور کامل برداشته می‌شود. به عنوان بیمار باید بدانید که با انجام هیسترکتومی دیگر امکان بارداری وجود نخواهد داشت. میومکتومی شامل برداشتن فیبروم‌ها (میوم) با حفظ رحم است. این روش جراحی برای زنانی که قصد بچه‌دار شدن دارند، مناسب خواهد بود. محل قرارگیری فیبروم‌ها (میوم) مشخص می‌کند که جراح چگونه آن‌ها را بردارد.
دو روش با حداقل تهاجم برای برداشتن فیبروم‌ها (میوم) که جزء جراحی‌های سرپایی محسوب می‌شوند شامل میومکتومی هیستروسکوپی و لاپاراسکوپی می‌باشد. جراحی میومکتومی می‌تواند به صورت شکمی باز نیز انجام شود اما باید این موضوع را در نظر داشت که این روش، بسیار تهاجمی بوده و نیازمند بستری شدن بیمار در بیمارستان است.
در میومکتومی هیستروسکوپی از دستگاهی به نام رزکتوسکوپ (Resectoscope) استفاده می‌شود که برای جراح این امکان را فراهم می‌کند تا در فضای پُر از مایع رحم، عمل جراحی را انجام دهد. فیبروم (میوم) توسط یک سیم حلقه‌ای الکتریکی که از دهانه رحم وارد شده است، برداشته می‌شود.
بیماران ممکن است برای بهبودی کامل و بازگشت به فعالیت‌های روزانه به 6-4 هفته استراحت نیاز داشته باشند. افرادی که مایومکتومی لاپاراسکوپیک یا هیستروسکوپیک داشته‌اند می‌توانند روز بعد از عمل از بیمارستان مرخص شوند اما بهبودی کامل 2 یا 3 روز تا 2 یا 3 هفته بعد از عمل ادامه دارد.