مایومکتومی به عمل جراحی برداشتن فیبروم‌های (میوم‌های) رحمی گفته می‌شود. با انجام مایومکتومی، فیبروم‌ها (میوم‌ها) از رحم جدا شده و رحم در جای خود باقی می‌ماند. به این ترتیب، شانس باروری در بیمار نسبت به قبل افزایش می‌یابد. مایومکتومی برای خانم‌هایی که می‌خواهند در آینده باردار شوند، انجام می‌شود.
فیبروم (میوم) یک بافت توموری خوش‌خیم (غیر سرطانی) است که معمولاً در رحم رشد می‌کند. فیبروم‌ها (میوم‌ها) از عضلات صاف مانند عضلات رحم اما به صورت یک بافت اضافی تشکیل می‌شوند. فیبروم‌ها (میوم‌ها) در اندازه، شکل، تعداد و محل قرار گرفتن متفاوت هستند بنابراین ممکن است بیش از یک فیبروم (میوم) در رحم وجود داشته باشد.
فیبروم (میوم) یک بیماری شایع است که در 25 درصد از زنان وجود دارد. سن متوسط ابتلا به فیبروم‌های (میوم‌های) رحمی 50-30 سالگی است. این بیماری ممکن است در اعضای یک خانواده وجود داشته باشد. فیبروم (میوم) در افراد سیاه پوست نسبت به سفید پوست سه برابر شایع‌تر است.
راهکاری برای جلوگیری از بروز فیبروم (میوم) وجود ندارد اما ورزش کردن ممکن است کمک کننده باشد. طبق مطالعات انجام گرفته، احتمال ابتلا به فیبروم (میوم) در خانم‌هایی که بیشتر ورزش می‌کنند، کمتر است.
- پریود شدید و دردناک
- خونریزی‌های غیر معمول واژن
- آنمی
- نفخ و برآمدگی شکم
- درد در ناحیه لگن
- درد در ناحیه کمر
- مشکلات ادراری
- مشکلات ناباروری و سقط
- معاینه لگن
- اولتراسونوگرافی (ترانس واژینال یا ترانس ابدومینال)
- لاپاراسکوپی
جراح به منظور کوچکتر شدن فیبروم (میوم)، از دو تا شش ماه قبل از عمل درمان هورمونی تجویز می‌کند. این امر سبب می‌شود تا فیبروم (میوم) راحت‌تر برداشته شود. همچنین درمان هورمونی مانع از خونریزی‌های شدید قاعدگی می‌شود.
روش‌های مورد استفاده بستگی به اندازه، محل قرارگیری و تعداد فیبروم‌ها (میوم‌ها) دارد. مهمترین روش‌های مایومکتومی عبارتند از:
هیستروسکوپی
در این روش، ابزاری برای مشاهده رحم از طریق واژن وارد رحم می‌گردد. این روش بیشتر برای فیبروم‌های (میوم‌های) داخل رحمی که عمقی نیستند، استفاده می‌شود.
لاپاراتومی
در این روش، برش بزرگی بر روی شکم ایجاد می‌شود. لاپاراتومی برای برداشتن فیبروم‌های (میوم‌های) بزرگ با تعداد بالا و یا فیبروم‌هایی (میوم‌هایی) که در عمق دیواره رحم ایجاد شده‌اند، استفاده می‌شود.
لاپاراسکوپی
در این روش، جراح برش کوچکی بر روی ناف ایجاد کرده و از این طریق لاپاراسکوپ را وارد بدن می‌کند. لاپاراسکوپ تیوبی است که در انتهای آن دوربین قرار دارد. جراح چند برش دیگر بر روی شکم ایجاد می‌کند تا بتواند سایر ابزارهای جراحی را وارد بدن نماید. بعد از شناسایی و برداشتن فیبروم‌ها (میوم‌ها)، جراح برش‌ها را بخیه می‌زند. لاپاراسکوپی برای برداشتن یک یا دو فیبروم (میوم) با اندازه حداکثر 5 سانتیمتر که در دیواره خارجی رحم قرار دارد، استفاده می‌شود.
- برش‌های کوچکتر و جای زخم کمتر
- از دست دادن خون کمتر
- درد کمتر بعد از جراحی
- بهبودی سریع‌تر
بیماران ممکن است برای بهبودی کامل و بازگشت به فعالیت‌های روزانه به 6-4 هفته استراحت نیاز داشته باشند. افرادی که مایومکتومی لاپاراسکوپیک یا هیستروسکوپیک داشته‌اند می‌توانند روز بعد از عمل از بیمارستان مرخص شوند اما بهبودی کامل 2 یا 3 روز تا 2 یا 3 هفته بعد از عمل ادامه دارد.
- خونریزی
- آسیب به رحم
- آسیب به ارگان‌های اطراف رحم مانند سیستم ادراری
- ایجاد چسبندگی
- عفونت
- ایجاد لخته خون
- بازگشت مجدد فیبروم‌ها (میوم‌ها)