مایومکتومی به عمل جراحی برداشتن فیبرومهای (میومهای) رحمی گفته میشود. با انجام مایومکتومی، فیبرومها (میومها) از رحم جدا شده و رحم در جای خود باقی میماند. به این ترتیب، شانس باروری در بیمار نسبت به قبل افزایش مییابد. مایومکتومی برای خانمهایی که میخواهند در آینده باردار شوند، انجام میشود.
- پریود شدید و دردناک
- خونریزیهای غیر معمول واژن
- آنمی
- نفخ و برآمدگی شکم
- درد در ناحیه لگن
- درد در ناحیه کمر
- مشکلات ادراری
- مشکلات ناباروری و سقط
- معاینه لگن
- اولتراسونوگرافی (ترانس واژینال یا ترانس ابدومینال)
- لاپاراسکوپی
روشهای مورد استفاده بستگی به اندازه، محل قرارگیری و تعداد فیبرومها (میومها) دارد. مهمترین روشهای مایومکتومی عبارتند از:
هیستروسکوپی
در این روش، ابزاری برای مشاهده رحم از طریق واژن وارد رحم میگردد. این روش بیشتر برای فیبرومهای (میومهای) داخل رحمی که عمقی نیستند، استفاده میشود.
لاپاراتومی
در این روش، برش بزرگی بر روی شکم ایجاد میشود. لاپاراتومی برای برداشتن فیبرومهای (میومهای) بزرگ با تعداد بالا و یا فیبرومهایی (میومهایی) که در عمق دیواره رحم ایجاد شدهاند، استفاده میشود.
لاپاراسکوپی
در این روش، جراح برش کوچکی بر روی ناف ایجاد کرده و از این طریق لاپاراسکوپ را وارد بدن میکند. لاپاراسکوپ تیوبی است که در انتهای آن دوربین قرار دارد. جراح چند برش دیگر بر روی شکم ایجاد میکند تا بتواند سایر ابزارهای جراحی را وارد بدن نماید. بعد از شناسایی و برداشتن فیبرومها (میومها)، جراح برشها را بخیه میزند. لاپاراسکوپی برای برداشتن یک یا دو فیبروم (میوم) با اندازه حداکثر 5 سانتیمتر که در دیواره خارجی رحم قرار دارد، استفاده میشود.
- برشهای کوچکتر و جای زخم کمتر
- از دست دادن خون کمتر
- درد کمتر بعد از جراحی
- بهبودی سریعتر
- خونریزی
- آسیب به رحم
- آسیب به ارگانهای اطراف رحم مانند سیستم ادراری
- ایجاد چسبندگی
- عفونت
- ایجاد لخته خون
- بازگشت مجدد فیبرومها (میومها)